زمینه و هدف: در سالیان اخیر مصرف 3و4متیلن دی اکسی مت آمفتامین (3, 4-methylenedioxymethamphetamine: MDMA) معروف به اکستازی در بین نوجوانان و جوانان رواج یافته است. این ماده اثرات مخربی روی سیستم عصبی مرکزی و سایر اندام های بدن دارد. این مطالعه به منظور تعیین اثر 3و4متیلن دی اکسی مت آمفتامین روی محور هورمونی هیپوفیز - گناد موش صحرایی نر نابالغ انجام شد.روش بررسی: این مطالعه تجربی روی 35 سر موش صحرایی نر نابالغ از نژاد ویستار با وزن تقریبی 10±90 گرم و محدوده سنی 7-6 هفته ای انجام شد. موش ها به 5 گروه 7 تایی تجربی، کنترل و شم تقسیم شدند. گروه های تجربی 0.1 میلی لیتر محلول حاوی 2، 4 و 8 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن MDMA و گروه شم 0.1 میلی لیتر سرم فیزیولوژی به صورت داخل صفاقی به مدت 14 روز متوالی دریافت نمودند. گروه کنترل هیچ دارویی دریافت نکرد. پس از اتمام تزریقات، نمونه های خونی جمع آوری شد و بافت بیضه از بدن حیوانات خارج و توزین شدند. غلظت های سرمی هورمون های LH، FSH و تستوسترون اندازه گیری شد. داده های حاصل از سنجش هورمونی و توزین بیضه ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS-16 و آزمون های آنالیز واریانس یک طرفه و تست مقایسه ای توکی تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: غلظت سرمی هورمون تستوسترون در گروه های تجربی دریافت کننده دوز 4 و 8 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن نسبت به گروه های شم و کنترل، افزایش معنی داری نشان داد (P<0.05). غلظت سرمی هورمون های FSH و LH گروه های تجربی دریافت کننده دوز 2 و 4 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن نسبت به گروه های کنترل و شم کاهش معنی داری داشت (P<0.05). وزن بیضه در گروه های تجربی دریافت کننده دوز 4 و 8 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن نسبت به گروه های کنترل و شم کاهش یافت (P<0.05).نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان دهنده اثرات تخریبی اکستازی بر محور هیپوفیز- گناد و کاهش وزن بیضه می باشد.

زمینه و هدف: با توجه به نقش هیپوکامپ در حافظه و یادگیری، این مطالعه به منظور تعیین اثر 3 و 4 متیلن دی اکسی مت آمفتامین (MDMA) بر نورون های ناحیه CA1 هیپوکامپ موش صحرایی نر بالغ انجام شد.روش بررسی: این مطالعه تجربی روی 18 سر موش صحرایی نر بالغ نژاد Sprague dawely با وزن تقریبی 250 - 200 گرم انجام شد. موش ها به طور تصادفی به سه گروه 6 تایی کنترل سالم، کنترل شم و تجربی تقسیم شدند. گروه کنترل شم، نرمال سالین را با دوز 1 cc/kg و گروه تجربی MDMA را با دوز10 mg/kg ، دوبار در روز به صورت داخل صفاقی، به مدت هفت روز دریافت کردند. در روز هشتم با روش پرفیوژن داخل قلبی و با استفاده از پارافرمالدئید 4 درصد موش ها فیکس شدند و بافت مغز خارج گردید. ناحیه هیپوکامپ راست از نظر تعداد سلول سالم به وسیله میکروسکوپ نوری (رنگ آمیزی کرزیل ویوله) و شاخص های مرگ سلولی به وسیله میکروسکوپ الکترونی بررسی شدند. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS-16 و آزمون های آنالیز واریانس و توکی تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: میانگین و انحراف استاندارد تعداد سلول های سالم در ناحیه CA1 هیپوکامپ در گروه کنترل شم (199±38.7) و کنترل (210±40.38) تفاوت آماری معنی داری نسبت به هم نداشتند؛ اما این میزان در گروه تجربی (98±25.1) کاهش آماری معنی داری نسبت به دو گروه کنترل و شم نشان داد (P<0.001). در بررسی با میکروسکوپ الکترونی گروه های شم و کنترل دارای الکترون دانسیته هسته و سیتوپلاسم نرمال، تراکم کروماتین و میتوکندری طبیعی بودند و واکوئلیزاسیون سیتوپلاسمی و ادم غشائی دیده نشد؛ اما در گروه تجربی تغییرات فراساختاری با مشخصات آپوپتوز شامل کاهش کریستاهای میتوکندری، پراکندگی کروماتین هسته و کاهش ارگانل های سیتوپلاسمی مشاهده گردید.نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد مصرف 3 و 4 متیلن دی اکسی مت آمفتامین منجر به کاهش تعداد سلول های سالم و مرگ سلولی با مشخصات آپوپتوز در ناحیه CA1 هیپوکامپ می گردد.

زمینه و هدف: دوران حاملگی یکی از حساس ترین و پرمخاطره ترین دوران زندگی است. مصرف مواد مخدر از جمله داروی محرک و توهم زای اکستازی یا 3 و 4 متیلن دی اکسی مت آمفتامین (MDMA) می تواند مستقیما این دوره را تحت الشعاع قرار دهد. این مطالعه به منظور تعیین اثر داروی اکستازی در دوران حاملگی بر دستگاه تولید مثل موش ماده BALB/c انجام شد.روش بررسی: در این مطالعه تجربی 15 سر موش ماده از نژاد BALB/c با وزن تقریبی 25 گرم مورد استفاده قرار گرفتند. 10 سر موش در گروه تجربی و 5 سر موش در گروه کنترل به صورت تصادفی قرار گرفتند. حاملگی موش ها پس از تحریک تخمک گذاری با داروی PMSG+hCG و جفت گیری ثبت شد. داروی اکستازی به میزان 5mg/kg به گروه تجربی و سالین فیزیولوژیک به گروه کنترل در روزهای 7 و 14 حاملگی تزریق شد. پس از فیکس کردن نمونه ها، مقاطعی با ضخامت 5µm و فواصل منظم 200µm با استفاده از دستگاه میکروتوم دوار (Leitz, Germany) به صورت نمونه گیری تصادفی منظم از اجزا دستگاه تناسلی موش تهیه گردید. از هر جزء دستگاه تناسلی 8 اسلاید انتخاب و پس از رنگ آمیزی با رنگ هماتوکسیلین- ائوزین، وضعیت فولیکول های تخمدان از نظر تعداد فولیکول های بدوی، اولیه، ثانویه، بالغ،Atretic  و همچنین اجسام زرد و سفید و نیز ساختار بافتی لوله رحم، شاخ رحم، تنه رحم و واژن در دو گروه تجربی و کنترل با میکروسکوپ نوری مطالعه شد. نتایج حاصله از شمارش فولیکول ها با استفاده از نرم افزار SPSS-17 و آزمون های کای اسکوئر و تست دقیق فیشر تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: میزان فولیکول های اولیه در گروه تجربی 18.42 درصد و در گروه کنترل به میزان 33.33 درصد افزایش یافت .(P<0.01) در حالی که فولیکول های بالغ در گروه تجربی افزایش چشمگیر داشت .(P<0.03) همچنین تعداد اجسام سفید در گروه تجربی کمتر از اجسام سفید گروه کنترل بود .(P<0.01) نتایج به دست آمده از فولیکول های بدوی، ثانویه،Atretic  و جسم زرد تفاوت معنی داری را بین دو گروه نشان نداد. در نواحی لوله رحم و شاخ های رحم گروه تجربی تغییرات سلولی، به خصوص در مرز بین سلولی و در داخل لومن شاخ رحم مواردی با ماهیت ترشحی مشاهده شد. در دیگر بخش های مجاری تولیدمثل شامل جسم رحم و واژن بین دو گروه تغییرات بافتی- سلولی ایجاد نگردید.نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که اکستازی با دوز 5 میلی گرم بر کیلوگرم در موش های ماده باعث تغییرات بافتی بر روی ساختار سلولی بخش اولیه لوله های تولید مثل می شود. همچنین روند بالغ شدن فولیکول ها را سرعت بخشیده و در روند تبدیل آنها به جسم سفید اثر بازدارنده دارد.

این مطالعه به منظور ارزیابی اثرات داروی اکستازی بر تغییرات گلوکز و چربیها و لیپوپروتئینها صورت گرفت. برای این کار 5 قلاده سگ نر- 4   3.5ساله نژاد مخلوط انتخاب شد. قبل از تجویز دارو نمونه خون اخذ و به عنوان زمان صفر یا شاهد ثبت گردید. سپس به هر کدام از سگها قرص اکستازی با دوز 150 mg /kg و به صورت تک دوز خورانده شد و در مراحل زمانی 30 دقیقه، 1، 2، 4، 8، 24 و 48 ساعت، 7 و 20 روز بعد از تجویز دارو، خونگیری از ورید سفالیک سگها به عمل آمد و نمونه سرم جدا شد. مقادیر سرمی گلوکز، تری گلیسرید، کلسترول، HDL،LDL  و VLDL به روش رنگ سنجی و با استفاده از دستگاه اسپکتروفتومتر و به کارگیری کیتهای تشخیصی زیست شیمی اندازه گیری گردید. نتایج حاصله از این مطالعه، افزایش آماری معنی داری در مقادیر سرمی گلوکز، کلسترول و LDL تا 8 ساعت بعد از تجویز دارو و تری گلیسرید و VLDL تا 24 ساعت بعد از تجویز دارو در مقایسه با گروه شاهد نشان داد (P<0.05) ولی مقادیر سرمی HDL تغییرات آماری معنی داری را نشان نداد و در حد نرمال بوده است ((P>0.05 که می تواند ناشی از تاثیر دارو در کبد و متابولیسم بدن باشد. نتایج این مطالعه نشان می دهد که مصرف کوتاه مدت این داروی مخدر می تواند در متابولیسم چربیها و لیپوپروتئینها اختلال ایجاد کرده و با مرور زمان فرد را مستعد بیماریهای مختلف نماید.

زمینه و هدف: قرص های اکستازی یا متیلن دی اکسی مت آمفتامین (3,4 MethylendioxyMeth Amphetamine: MDMA) روی اعضاء مختلف به ویژه سیستم عصبی اثر مخرب برجای می گذارد. این مطالعه به منظور تعیین اثر MDMA بر آنزیم های کبدی و سلول های هپاتوسیت موش صحرایی انجام شد.روش بررسی: این مطالعه تجربی روی 50 سر موش صحرایی نر نابالغ نژاد ویستار 6-5 هفته ای با وزن تقریبی 100 گرم انجام شد. موش ها به طور تصادفی به پنج گروه ده تایی کنترل، شم، آزمایشی 1، 2 و 3 تقسیم شدند. گروه های آزمایشی 1، 2 و 3 به ترتیب دوزهای 2، 4 و 8 میلی گرم بر کیلوگرم متیلن دی اکسی مت آمفتامین را به روش تزریق درون صفاقی یک بار در روز در ساعت 14 و به مدت دوهفته دریافت نمودند. گروه شم سرم فیزیولوژی دریافت کرد و به گروه کنترل دارو و حلالی تزریق نگردید. در پایان دوره برای سنجش آنزیم های آلانین آمینوترانسفراز (ALT)، آسپارتات آمینوترانسفراز (AST) و آلکالین فسفاتاز (ALP) به عنوان شاخص آسیب کبدی، نمونه سرم خون تهیه شد. همچنین از بافت کبد برش های بافتی آماده گردید. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS-16 و آزمونOne-way ANOVA و Tukey's HSD تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: در موش های مصرف کننده MDMA میزان آنزیم های آلانین آمینوترانسفراز، آسپارتات آمینوترانسفراز و آلکالین فسفاتاز به طور معنی داری در مقایسه با گروه کنترل و شم افزایش یافت (P<0.05)؛ اما تعداد هپاتوسیت ها در گروه های آزمایشی نسبت به گروه کنترل و شم کاهش معنی داری نشان داد (P<0.05).نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که MDMA باعث افزایش آنزیم های کبدی و کاهش هپاتوسیت ها شده و این تغییرات وابسته به دوز است.

سابقه و هدف: اکستازی یا متیلن دی اکسی مت-امفتامین، ماده محرکی است که عوارض زیادی بر روی سیستم عصبی، قلب و عروق و سیستم ایمنی بدن بر جای می گذارد. بافت های بدن نیز تحت تاثیر این ماده قرار گرفته و می تواند باعث مرگ سلول ها شود. با توجه به ضرر احتمالی آن بر روی بافت های بدن، تاثیر آن بر روی بافت کبد در موش های صحرایی نژاد ویستار مورد بررسی قرار گرفت.مواد و روش ها: در یک مطالعه تجربی، 50 سرموش نژاد ویستار با سنی حدود 6-5 هفته، به شکل تصادفی در پنج گروه (شاهد، شم و سه گروه ازمایشی) قرار داده شدند. گروه های آزمایشی 1، 2 و 3. به ترتیب دوزهای 2 mg/kg، 4 mg/kg و 8 mg/kg، اکستازی را به صورت داخل صفاقی و به مدت دو هفته متوالی دریافت نمودند. گروه شم تنها نرمال سالین دریافت کرده و گروه شاهد نیز تزریقی نداشتند. حیوانات 12 ساعت بعد از آخرین تزریق کشته شده و از کبد آن ها نمونه بافتی تهیه گردید. برش های بافتی بعد از رﻧﮓ آمیزی ﻫﻤﺎﺗﻮﮐسیلن اﺋﻮزین، مورد بررسی قرار گرفتند.یافته ها: تعداد سلول های هپاتوسیت، در گروه های آزمایشی، نسبت به گروه شاهد، کاهش چشم گیری را نشان داد (p<0.05). کاهش تعداد سلول های هپاتوسیت در دوزهای بالاتر بیش تر بود. وزن کبد زیاد شده و تعداد سلول های کوپفر افزایش یافتند. تفاوت خاصی بین گروه های شاهد و شم مشاهده نگردید.نتیجه گیری: دوز مکرر و دریافت زیاد داروی اکستازی، احتمال صدمه به بافت کبدی را افزایش داده و باعث تخریب سلول های آن می گردد. این مطالعه نظارت بیش تر و مدیریت صحیح در مصرف این ماده را پیشنهاد می نماید.

متن کامل این مقاله به زبان انگلیسی می باشد. لطفا برای مشاهده متن کامل مقاله به بخش انگلیسی مراجعه فرمایید. لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید.

مقدمه: محرک های شبه آمفتامینی (ATS) مانند مت آمفتامین و اکستاسی (MDMA) شامل یک گروه از ترکیبات صناعی هستند که معمولا محرک سیستم اعصاب مرکزی(CNS) می باشند. در طول دهه گذشته سوءمصرف مت آمفتامین و به مقدار کمتر اکستاسی در بین جوانان ایران رشد بسیار چشمگیری داشته است. روش های GC-MS مورد استفاده برای شناسایی و تعیین مقدار محرک های شبه آمفتامینی گران قیمت و وقت گیر هستند. با توجه به اینکه روش های سریع مورد نیاز هستند، لذا در این تحقیق از تست های رنگی به عنوان ساده تری و سریع ترین روش های شیمیایی برای شناسایی MDMA و مت آمفتامین موجود در 40 نمونه ضبط شده در ایران استفاده شده است.مواد و روش ها: در این مطالعه 20 نمونه قرص اکستاسی و 20 نمونه مت آمفتامین که از پلیس مبارزه با مواد مخدر نیروی انتظامی تهیه شدند، به وسیله تست های رنگی (تست مارکوئیس، تست سیمون، تست چن و تست اسید گالیک) مورد آزمایش قرار گرفتند. برای تایید نتایج تست های رنگی در کلیه نمونه ها از GC-MS استفاده شد.یافته ها: همه قرص های دارای MDMA در واکنش با معرف مارکوئیس، رنگ بنفش تیره و در تست سیمون رنگ آبی پررنگ تولید کردند. در کلیه نمونه ها هیچ گونه تغییر رنگی در واکنش با معرف تست چن ایجاد نشد. همه نمونه های دارای MDMA با معرف تست اسید گالیک، رنگ بنفش تیره تا قهوه ای تولید کردند.همه نمونه های دارای مت آمفتامین در واکنش با معرف مارکوئیس، رنگ نارنجی و در تست سیمون رنگ آبی پررنگ تولید کردند. در کلیه نمونه های حاوی مت آمفتامین هیچ گونه تغییر رنگی در واکنش با معرف تست چن و اسید گالیک ایجاد نشد. همه نمونه ها با GC-MS مورد آزمایش قرار گرفتند. کلیه نتایج حاصل از تست های رنگی با GC-MS مورد تایید قرار گرفت. مقدار MDMA موجود در قرص ها بین 10 تا 60 درصد و مقدار مت آمفتامین موجود در نمونه های شیشه بین 30 تا 70 درصد بود.نتیجه گیری: از تست مارکوئیس برای متمایز نمودن آمفتامین از آنالوگ هایی از آمفتامین که بر روی حلقه دارای استخلاف هستند، استفاده می شود. تست سیمون معمولا برای تشخیص ترکیبات روان گردانی که دارای ساختمان آمین نوع دوم هستند، شبیه مت آمفتامین و MDMA استفاده می شود. از تست چن برای تشخیص افدرین، پزدوافدرین، نورافدرین، فنیل پروپانولامین و متکاتینون از آمفتامین و مت آمفتامین، استفاده می شود. تست چهارم یا گالیک اسید برای متمایز نمودن آمفتامین یا مت آمفتامین از متیلن دی اکسی مت آمفتامین استفاده می شود. نتایج این تحقیق نشان داد که تست های رنگی می توانند در آزمایشگاه هایی که مجهز به دستگاه های آنالیز نمی باشند مورد استفاده قرار گیرند.